زمینه و هدف: نقش رادیکال های آزاد اکسیژن در ایجاد پاتولوژی های مختلف قلبی شناخته شده است. تاثیر آلوپورینول به عنوان یک مهارکننده گزانتین اکسیداز در کاهش تولید رادیکال های آزاد و بهبود روند های پاتولوژیک قلبی مورد توجه قرار گرفته و مطالعات حیوانی تاثیر آن را در بهبود دیلاتاسیون، هیپرتروفی و فیبروز بطن چپ و نیز قدرت انقباضی میوکارد نشان داده اند. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثرات آلوپورینول در بهبود اختلال عملکرد دیاستولیک در بیماران مبتلا به بیماری کلیوی مرحله انتهایی (ESRD) و هیپراوریسمی است.روش بررسی: یک مطالعه مداخله ای آینده نگر بر روی 28 بیمار (19 مرد و 9 زن) مبتلا به ESRD و هیپراوریسمی انجام گرفت و در پایان یک ماه درمان با آلوپورینول (100mg روزانه)، شاخص های اکوکاردیوگرافیک مربوط به اختلال عملکرد دیاستولیک با شاخص های متناظر در ابتدای دوره درمان مقایسه شد.یافته ها: میانگین سطح اسید اوریک بیماران 96.0±5.7mg/dl و میانگین کسر جهشی (EF) بیماران قبل و بعد از مطالعه به ترتیب %44.28±%9.8 و %44.64±%9.7 بود (فاقد تغییر معنی دار). تنها دو شاخص زمان انقباض ایزوولمیک (IVCT) و موج A معکوس(A reversal)  کاهش معنی دار با مقدار p معادل 0.028 و 0.012 (به ترتیب) داشتند. تفاوت معنی داری بین درجه بندی شدت اختلال عملکرد دیاستولیک، قبل و بعد از درمان با آلوپورینول وجود نداشت.نتیجه گیری: بهبود معنی دار حاصل در برخی از شاخص های مورد بررسی، فقط در گروه مردان (و نه زنان) تکرار شد که این موضوع می تواند حاکی از پاسخ بهتر مردان (در قیاس با زنان) به آلوپورینول باشد. افزایش مدت درمان، انتخاب بهتر بیماران با کسر جهشی دارای توزیع نرمال (و گنجاندن بیمارانی که شدت اختلال دیاستولیک بیشتری در ابتدای مطالعه داشته باشند) و نیز تکرار مطالعه در بیماران هیپراوریسمیک غیردیالیزی می تواند به حصول نتایج دقیق تری منجر شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

نارسایی مزمن کلیه ( CRF) بیماری است که اکثرا تا رسیدن به مرحله ی انتهایی بیماری کلیوی ( ESRD) بدون علامت باقی می ماند. در نتیجه اکثریت این بیماران شناسایی نمی شوند. در حال حاضر آماری از شیوع CRF در جمعیت کشور وجود ندارد. این مطالعه جهت بررسی شیوع CRF در شهروندان استان تهران از سال 1379 آغاز شد. تعداد 4832 نفر از شهروندان استان تهران انتخاب شدند. ابتدا افراد از نظر تعیین سطح کراتینین سرم آزمایش شدند. افرادیکه سطح کرانتین بالا داشتند ( زنان بالاتراز mg/dl 1.2 ومردان بالاتر ازmg/dl 1.5) تحت آزمایشات تکمیلی شامل معاینه کامل، آنالیز ادراری، اندازه گیری مجدد سطح سرمی کراتینی، جمع آوری وآزمایش ادرار 24 ساعته و سونوگرافی کلیه ها و سیستم ادراری قرار گرفتند. تعداد 222 نفردر مرحله ی اول غربالگری کراتینین بالا داشتند. بعداز انجام آزمایشات تکمیلی، در 10 بیمارcRFو(20/0% یا 2069 در میلیون ) و در یک بیمار ( 02/0% یا 206 در میلیون )ESRD تشخیص داده شد. از 10 بیمار CRF ,و6 نفر مرد و 4 نفر زن بودند و میانگین سنی در آنها 15/0±55/1 سال بود. از این تعداد سه نفر هیچ سابقه ای از بیماری زمینه ای نداشتند. سه بیمار دیابتیک بودند که یکی از آنها سابقه ی بزرگی پروستات (BPH) را هم ذکر می کرد. دو بیمار پر فشاری خون به همراه BPH داشتند و یک بیمار سابقه ی سنگهای متعدد کلیوی در هر دو طرف داشت. نتایج نشان داد که تعداد بیماران CRF در استان تهران بسیار بیشتر و در حد چندین برابر بیماران ESRD تحت درمان شناخته شده هستند. احتمالا ما در آینده شاهد یک افزایش ناگهانی و انفجار گونه در جمعیت بیماران دیالیزی و پیوند کلیه خواهیم بود. شناسایی زود هنگام این بیماران از طریق یک سیستم غربالگری جامع و منظم هم باعث کاهش مرگ و میر و ناتوانی و از کار افتادگی در بیماران شده و هم صرفه جویی چشمگیری را در هزینه های درمانی باعث می شود.

چگونه مردن، به خصوص در سال های اخیر نسبت به گذشته، با توجه به پیشرفت های علوم پزشکی و امکانات طولانی کننده حیات بیماران مفهوم جدیدی پیدا کرده و بر اهمیت آن افزوده شده است. درد و رنج بیماران از یک سو و هزینه های سنگین درمان که بر بیماران یا خانواده ها و نظام سلامت تحمیل می شود از سوی دیگر، بحث اتانازی را در بین افراد مطرح می نماید.در این بررسی نظر بیماران بستری در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران در ارتباط با اتانازی ارزیابی شده است. این مطالعه در نیمه دوم سال 88 در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شده است. ابزار مورد استفاده پرسشنامه ای بود که در آن 4 بیمار فرضی مطرح شده و پس از آن سوالاتی پیرامون آن ها به صورت سه گزینه ای طرح شده بود تا نگرش بیماران در موضوع مورد مطالعه سنجیده شود. از 110 بیمار انتخاب شده 105 نفر در مطالعه همکاری کردند (response rate=95.45%) که 60 نفر از این افراد مذکر و 55 نفر مونث بودند. این افراد بین سنین 17 تا 70 سال بوده و 40 درصد تحصیلات دانشگاهی داشتند.در مطالعه انجام شده از بین 4 نوع اتانازی، تنها اتانازی غیرفعال داوطلبانه مورد موافقت بیماران بود. در بررسی های انجام شده 69.5 درصد از کل بیماران با انجام این نوع اتانازی موافق بودند و میزان مخالفت 18.1 درصد بود. درحالی که دیگر انواع اتانازی به طور واضح مورد مخالفت بیماران بود.از بین متغیرهای بررسی شده (سن، جنس، بخش بستری، مذهب و سطح تحصیلات) فقط متغیر بخش بستری رابطه معنی داری با نگرش بیماران نسبت به اتانازی داشته است. نتایج حاصله نشان دهنده موافقت بیش تر بیماران در بخش داخلی با انجام اتانازی نسبت به بیماران بستری در بخش جراحی است. این امر می تواند به دلیل زمان بیماری و طولانی شدن بیماری ها در بخش های داخلی نسبت به بخش های جراحی باشد. ماهیت مزمن بیماری های داخلی و درگیری بیش تر بیمار با بیماری خود می تواند بر روی نحوه نگرش وی به مساله اتانازی تاثیر بگذارد که این امر با مطالعات مشابه مطابقت دارد.

1زمینه و هدف: 25 هیدروکسی ویتامین D 25(OH)D)) در بیماران مبتلا به مرحله نهایی بیماری کلیوی (ESRD-- end stage renal disease) کاهش می یابد. برخی شواهد موجود نشان می دهد که اندازه گیری 25(OH)D می تواند سطوح سرمی فرم فعال 1،25 دی هیدروکسی ویتامین D 1,25(OH)2D)) را در بیماران ESRD منعکس کند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط سطح سرمی 25(OH)D با کمبود 1,25(OH)2D در بیماران ESRD بود. روش کار: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی و مقطعی، 88 بیمار ESRD مراجعه کننده به بیمارستان پنجم آذر گرگان  مورد بررسی قرار گرفتند. پس از ثبت اطلاعات دموگرافیک، سطوح سرمی25(OH)D و 1,25(OH)2D  و سایر پارامترهای آزمایشگاهی اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-18 و آزمون های مجذور کای و تی و مدل همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی بیماران 1/14±1/56 سال بود که 2/43 درصد مرد و 8/56 درصد زن بودند. 1/51 درصد از بیماران چاق یا اضافه وزن داشتند. میانگین غلظت سرمی25(OH)D و 1,25(OH)2D  به ترتیب 7/16±3/23 و 2/49±3/147 نانوگرم در دسی لیتر بود. همچنین 51.1 درصد از آن ها کمبود 25(OH)D ، 44.3 درصد نارسایی و 4.5 درصد کفایت داشتند. 1.1% از بیماران کمبود 1,25(OH)2D  و 98.9% افزایش 1,25(OH)2D  داشتند. سطح سرمی25(OH)D در بیماران ESRD با سطح سرمی1,25(OH)2D   همراه بود (037/0=P). بین غلظت سرمی ویتامین D و متغیرهای مورد مطالعه ارتباطی وجود نداشت (05/0P>). نتیجه گیری:  نتایج این مطالعه نشان داد که سطح سرمی 25(OH)D با سطح سرمی1,25(OH)2D  همبستگی معکوس و معنی داری دارد. سطوح سرمی ویتامین  Dبا هیچ یک از متغیرهای مورد بررسی ارتباط معناداری نداشت. اختلاف معناداری بین دو گروه سنی، جنسیتی و شاخص توده بدنی از لحاظ سطوح سرمی 25(OH)D و 1,25(OH)2D وجود نداشت.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: همودیالیز، شایع ترین روش درمانی در بیماران مبتلا به بیماری مرحله انتهایی کلیوی (End stage Renal Disease - ESRD) می باشد. بعلاوه، دستیابی عروقی (Vascular Access) بخش مهمی از اقدامات انجام شده جهت انجام دیالیز در این بیماران است. مطالعات مختلف نتایج متفاوتی از شیوع انواع دستیابی های عروقی و میزان بقا آنها می دهند. در مطالعه حاضر، شیوع و بقا انواع دستیابی های عروقی در بیماران همودیالیزی ایران بررسی می شود.روش بررسی: در این مطالعه که به صورت مقطعی انجام گرفت، بیماران ESRD تحت همودیالیز در مراکز دیالیز تهران در دی ماه 1384 وارد مطالعه شدند و 700 بیمار در بررسی شیوع و 198 دستیابی از 100 بیمار در بررسی میزان بقا، مورد بررسی قرار گرفتند. در آنالیز آماری از Log-Rank، Cox Regression، Life Tables و Kaplan Meier استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS V.13 آنالیز شدند.یافته ها: از میان 700 بیمار مورد مطالعه بررسی شیوع، فیستول شریانی - وریدی در 93.4%، گرافت در 3% و کاتتر در 3.6% بیماران مشاهده شد. در بررسی بقا، میانگین بقا(%95 CI=118.67-170.36) (Artirovenous Fistula) AVF  144.52 ماه و میانگین بقا (Arteriovenous Graft) AVG،(%95 CI=18.83-46.03)  32.43 ماه بود. نتایج(Log-Rank)  تفاوت آماری معنی داری را میان دو گروه نشان داد (P=0.000). بعلاوه بقا یک، سه و پنج ساله برای AVF به ترتیب 76.42%، 61.54% و 56.86% بود. همچنین میان بقا AVF و محل دستیابی عروق ارتباط آماری معنی داری به دست آمد (P=0.0038). نتیجه گیری: در مطالعه حاضر، بقا بیشتری از AVF در مقایسه با AVG به دست آمد. البته استفاده از تکنیک های جراحی بهتر و تجربه بالاتر جراح بر میزان بقا تاثیر دارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: میزان مرگ ومیر ناشی از سپسیس و پنومونی در بیماران مبتلا به مرحله نهایی نارسایی مزمن کلیوی نسبت به جمعیت عمومی بیشتر است. عفونت های باکتریایی شایعترین علت بستری در بیماران دیالیزی می باشد و شایعترین منبع باکتریمی در این بیماران دسترسی های عروقی می باشد. از این رو این مطالعه با هدف تعیین شیوع علل عفونی منجر به بستری در بیماران مبتلا به مرحله نهایی نارسایی مزمن کلیوی در شهر گرگان انجام شده است. روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی و توصیفی-تحلیلی است که به روش سرشماری بر روی بیماران مبتلا به مرحله نهایی نارسایی مزمن کلیوی که به علل عفونی در طی سال های 1393 تا 1395 در مرکز آموزشی درمانی پنج آذر گرگان بستری شدند انجام شد. داده های مربوط به بیماران از طریق پرونده های بالینی آنان گردآوری گردید. یافته ها: شیوع ابتلا به بیماری های عفونی در بیماران مبتلا به مرحله نهایی نارسایی مزمن کلیوی طی سه سال، 7/12% بود به طوری که از تعداد 100 بیمار مبتلا به مرحله نهایی نارسایی مزمن کلیوی بستری شده با علل عفونی، بیشترین فروانی نوع بیماری عفونی، عفونت کاتتر (43%) بوده و سپسیس (18%)، عفونت دستگاه ادراری (11%) و پنومونی (8%) در مراتب بعدی قرار داشتند. سن (003/0P=)، جنس (01/0P=)، طول مدت ابتلا (009/0P=)، اعتیاد به مواد مخدر (01/0P=) و ابتلا به دیابت (01/0P=) از عوامل موثر بر بروز عوارض عفونی در بیماران مبتلا به مرحله نهایی نارسایی مزمن کلیوی بوده است. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که عفونت کاتتر با بیشترین شیوع علت عفونت در بیماران مبتلا به مرحله نهایی نارسایی مزمن کلیوی می باشد.

سابقه و هدف: آنزیم پاراکسوناز یک آنزیم استراز با اثر آنتی اکسیدان است که بر روی HDL-C حمل می گردد. مطالعات نشان داده اند کاهش فعالیت این آنزیم که در بیماران مبتلا به نارسایی مرحله انتهایی کلیه دیده می شود می تواند استعداد ابتلا به بیماری عروق کرونر را افزایش دهد. مطالعه حاضر جهت بررسی اثر همودیالیز بر روی فعالیت این آنزیم طراحی و انجام شده است. مواد و روشها: در این مطالعه ، 92 بیمار مبتلا به نارسایی مرحله انتهایی کلیه شامل 46 بیمار دیابتی و 46 بیمار غیر دیابتی از مراکز همودیالیز بیمارستانهای دانشگاهی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انتخاب شدند. این افراد مبتلا به اختلال عملکرد تیرویید، حادثه حاد کرونر و یا حادثه عروق مغزی نبودند. پس از تکمیل پرسشنامه، یک نمونه خون وریدی در شرایط ناشتا و قبل از شروع دیالیز از بیماران جمع آوری شد. نمونه بعدی بلافاصله پس از اتمام همودیالیز جمع آوری گردید. کلیه آزمایشات لازم در آزمایشگاه مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد. یافته ها: 51 مرد و 41 زن با میانگین سنی 9.5±61.5سال در مطالعه شرکت کردند. فعالیت آنزیم پاراکسوناز قبل از دیالیز 55±40 و بعد از دیالیز 45±63 واحد در میلی لیتر بود که این افزایش معنی دار بود (P<0.05). ظرفیت کلی آنتی اکسیدان تفاوت معنی داری در گروههای دیابتی و غیر دیابتی نداشت ولی در کل بیماران کاهش معنی داری را نشان داد. افزایش فعالیت آنزیم پاراکسوناز ارتباط خطی مستقیم با کیفیت همودیالیز داشت.نتیجه گیری و توصیه ها: بعد از یک نوبت همودیالیز افزایش فعالیت پاراکسوناز وجود دارد. افزایش کیفیت همودیالیز باعث بهبود فعالیت آنزیم فوق می گردد.